Orzech włoski

Łacińska nazwa: Juglans regia Popularny i długowieczny gatunek orzecha włoskiego, który w naszym klimacie dorasta po 10 latach do około 8 m wysokości i 6 m szerokości. Charakteryzuje się krótkim pniem i rozłożystą koroną. Jego gładka kora ma jasnoszarą barwę. Ozdobne, wyjątkowo duże liście latem są ciemnozielone, jesienią pięknie przebarwiają się na żółto. Kwitnie w maju, kwiaty żółte, bez większego znaczenia dekoracyjnego. Owocuje bardzo obficie w październiku. Pierwsze owoce zaczynają się pokazywać po 4-5 latach od posadzenia. Z 12 letniego drzewa można zebrać nawet 50 kg owoców! Owocem jest duży pestkowiec: zewnętrzna zielona łupina, biało punktowana, wewnętrzna twarda. Zielony, kulisty owoc orzecha włoskiego w okolicy października pęka, uwalniając nasiono w zdrewniałej łupinie. Wewnętrzna część, tzw. jądro, stanowi część jadalną. Bardzo jasne jądro stanowi ok. 50 % masy orzecha, jest słodkie i smaczne, nie jełczeje i nie ciemnieje w czasie przechowywania, bardzo łatwe do łuskania. Orzechy włoskie są źródłem nie tylko kwasów omega-3 i białka, ale także witamin i licznych składników mineralnych. Dzięki temu mają pozytywny wpływ na układ krążenia (obniżają cholesterol), układ nerwowy i pokarmowy. Stanowią ochronę przed nowotworami, ze względu na dużą zawartość przeciwutleniaczy. Orzechy są łatwe do suszenia, co jest rzadkim zjawiskiem u odmian tego typu. W przetwórstwie domowym używane są do produkcji wina, nalewek, likierów, są składnikiem i dodatkiem do potraw. Wywary z liści orzecha stosowane są zewnętrznie do płukanek (np. przyciemniających włosy), a nasiona w rozdrobnionej formie wykorzystywane są do maseczek upiększających. Orzech włoski jest odmianą samopylną, więc nie potrzebuje zapylacza do owocowania. W czasie surowych zim może przemarzać, ale posiada duże zdolności regeneracyjne. Preferuje stanowisko słoneczne. Gleby żyzne, przepuszczalne, bogate w wapń, przeciętne ogrodowe o odczynie lekko zasadowym pH 6,5-7,5, może to być ziemia uniwersalna ogrodowa wymieszana z wapnem lub mączką bazaltową; dodatkowo można wymieszać ją z perlitem lub keramzytem, co spowoduje spulchnienie podłoża oraz lepsze dotlenienie korzeni, a tym samym bujniejszy wzrost. Odmiana polecana do ogrodów przydomowych, do parków i zieleni miejskiej. Rośliny uprawiane w donicach sadzimy w ogrodach przez cały sezon wegetacyjny, tj. od wczesnej wiosny, poprzez lato, aż do późnej jesieni.